Postać obnażonego torsu, z odkrytą głową, a także uśmiechniętego grubasa to chiński Mi-lo, który jest także wcieleniem Buddy. Podobnie jak w przypadku większości chińskiej kultury, ma swojego odpowiednika w Japonii, który nazywa się Hotei, który jest również jednym z Siedmiu Bogów Szczęścia, który, jak się uważa, przynosi pokój i dobrobyt. Hotei to także dobro szczęścia, śmiechu i mądrości zadowolenia, jest patronem słabych i dzieci, wróżbitów, a także barmanów. Hotei zwykle wyróżnia się swoim ciałem o szczodrych proporcjach i okrągłym brzuchem wyeksponowanym pod luźnymi szatami. Jego duży brzuch to także symbol szczęścia, szczęścia, a także hojności.
Kilka innych imion, które ma, to Budai i Pu-Tai, a ta postać jest na wpół historycznym mnichem i bóstwem, które zostały wprowadzone do panteonu buddyzmu zen. Mieszkał prawdopodobnie około 10NS wieku podczas dynastii Liang. Jego imię oznacza „worek z materiału” i odnosi się do torby, którą nosi, gdy swobodnie chodzi. Ze swoją torbą prezentów często otaczają go dzieci i jest symbolem beztroskiej błogości.
Jego wesoły charakter, a także dowcipna osobowość i ekscentryczny styl życia odróżniają go od większości buddyjskich mistrzów figur. Niemal regularnie jest pokazywany uśmiechnięty lub śmiejący się, jak jego przydomek w języku chińskim, „Śmiejący się Budda”. Główny dowód tekstowy wskazujący na Budai znajduje się w zbiorze biografii mnichów buddyjskich zen, znanych jako „Ching te Chuan Teng lu”, znany również jako Transmisja lampy.
Po swojej śmierci, gdzieś pomiędzy 901 a 903, wyrecytował jeden wiersz, który ujawnił wszystkim, że w rzeczywistości był Bodhisattwą Maitreyą w ukryciu. Maitreja, jak wierzą chińscy buddyści, jest przyszłym Buddą, który powróci do świata i przyniesie niezliczone jednostki do zbawienia.
Uwagi