Anioł Ziemi Niczyjej, czasami znany również jako „Róża Ziemi Niczyjej”, to wojskowa pielęgniarka polowa z przydomka „anioła miłosierdzia”. Pielęgniarki Czerwonego Krzyża z I wojny światowej zostały właściwie zapamiętane w jednej piosence zatytułowanej „Róża z ziemi niczyjej”.
W czasie I wojny światowej Ziemia Niczyja była zarówno przestrzenią rzeczywistą, jak i figuratywną. Miejsce to oddzielało linie frontu wrogich armii i było prawdopodobnie jedynym miejscem, gdzie wojska wroga mogły spotykać się bez wrogości. To w tym miejscu doszło do spontanicznego rozejmu bożonarodzeniowego z grudnia 1914 r. i gdzie przeciwnicy mogli nieoficjalnie zgodzić się na bezpieczne usunięcie rannych towarzyszy, a nawet opalanie się w pierwsze dni wiosny.
Oryginalna wersja tej piosenki została opublikowana w języku francuskim pod tytułem La Rose Sous Les Boulets przez Leo Feista w 1918 roku, ale najbardziej znana angielska wersja została wyprodukowana przez Jacka Caddigana i Jamesa Alexandra Brennana pod koniec II wojny światowej.
Dwa obrazy róży i anioła lub „Anioł z ziemi niczyjej” są połączone w sztuce tatuażu, która była popularna zarówno podczas pierwszej, jak i drugiej wojny światowej. Żołnierze zapamiętali swoje pielęgniarki, robiąc sobie tatuaże przedstawiające te współczujące kobiety, noszące tradycyjną białą pielęgniarkę z Czerwonym Krzyżem, czasami z różą w tle. Czasami te pielęgniarki z narażeniem życia opiekowały się rannym mężczyzną, a także okazywały życzliwość żołnierzom, którzy byli daleko od ich domów.
Motyw Róży z Ziemi Niczyjej jest niewątpliwy. Przedstawia staromodną głowę kobiety w czapce lub czepku z Czerwonym Krzyżem w centrum. Ogólnie rzecz biorąc, jako tło służy inny krzyż, a twarz kobiety jest zwykle wtulona w środek róży o długiej łodydze. Mimo że jego dokładne znaczenie zostało nieco zaciemnione przez ostatnie sto lat, projekt nadal zachowuje swoje podstawowe znaczenie jako symbol dozgonnego uznania dla opiekunów świata.
Uwagi