Sztuka tatuażu--Kultury rdzennych Amerykanów i ich historia używana w sztuce tatuażu

Kultury rdzennych Amerykanów i ich historia używana w sztuce tatuażu

Rodzinny

Ponad 12 000 lat temu grupa ludzi odkryła Amerykę, a ci ludzie są znani jako koczowniczy przodkowie współczesnych plemion indiańskich. Grupy te wędrowały przez „most lądowy” z Azji do dzisiejszej Alaski. Stało się to tysiące lat przed wylądowaniem statków Krzysztofa Kolumba na Bahamach. W rzeczywistości uczeni szacują, że do czasu przybycia europejskich poszukiwaczy przygód w XV wieku w obu Amerykach mieszkało już ponad 50 milionów ludzi. Według tych danych na obszarze, który miał stać się Stanami Zjednoczonymi, mieszkało około 10 milionów ludzi. Z biegiem czasu ci migranci i ich potomkowie przenieśli się na południe i wschód, a poprzez swoje podróże zaadaptowali się na nowych obszarach. Aby śledzić te odrębne grupy, antropolodzy i geografowie postanowili podzielić je na „obszary kulturowe” lub przybliżone grupy sąsiednich ludów, które miały podobne siedliska i cechy. Istnieje dziesięć odrębnych obszarów kulturowych, które naukowcy dzielą Amerykę Północną na:

Arktyczne grupy tubylcze

Obszar znany jako obszar kultury arktycznej to zimny, płaski, bezdrzewny region lub, innymi słowy, zamarznięta pustynia w pobliżu koła podbiegunowego, która jest obecnie znana jako Alaska, Kanada i Grenlandia. Obszar ten był domem dla ludzi znanych jako Eskimosi i Aleutowie. Językiem ojczystym tych grup były dialekty wywodzące się z tego, co uczeni nazywają rodziną języków eskimosko-aleuckich, którymi posługuje się nawet dzisiaj. Ze względu na trudne warunki i niegościnny krajobraz populacja Arktyki była stosunkowo niewielka i rozproszona. Eskimosi, którzy żyli w północnej części regionu, byli uważani za nomadów, ze względu na ich sposób życia, podążający za fokami, niedźwiedziami polarnymi i innymi zwierzętami, które migrowały przez tundrę. Z drugiej strony ludność południowej części regionu, Aleutów, żyła nieco bardziej osiadłym życiem, mieszkając w małych rybackich wioskach wzdłuż wybrzeża.

Eskimosi i Aleutowie mieli wiele wspólnego. Wielu z nich mieszkało w domach w kształcie kopuły zbudowanych z darni lub drewna. W celu wykonania ciepłej, odpornej na warunki atmosferyczne odzieży, aerodynamicznych psich zaprzęgów i długich, otwartych łodzi rybackich (kajaki po Inuitach, baidarki po Aleutach) używano do uszczelniania i wydrowych skór.

Ludność tubylcza na tym obszarze osiągnęła liczbę zaledwie 2500 do czasu, gdy Stany Zjednoczone kupiły Alaskę w 1867 r., co nastąpiło w wyniku dziesięcioleci ucisku i narażenia na europejskie choroby. Potomkowie tych ocalałych do dziś mieszkają w okolicy.

Subarktyczne grupy tubylcze

Obszar kultury subarktycznej obejmował większą część śródlądowej Alaski i Kanady, a obszar ten składał się z bagiennych, sosnowych lasów (tajga) i podmokłych tundry. Według zapisów naukowych ludność regionu została podzielona na dwie grupy językowe: athabaskanów z zachodniego krańca, w tym Tsattine (bóbr), Gwich'in (lub Kuchin) i Deg Xinag (wcześniej określany jako Ingalik), oraz mówiący po algonkińsku żyjący na wschodnim krańcu, wśród nich Cree, Ojibwa i Naskapi.

W tej okolicy ludzie mieli trudności z podróżowaniem. Podstawowym środkiem transportu były sanki, rakiety śnieżne i lekkie kajaki. Ogólnie rzecz biorąc, ludność Subarktyki nie tworzyła dużych stałych osiedli, ale raczej małe rodziny, które trzymały się razem, wędrując za stadami karibu. Ich domy były malutkimi i łatwymi do przenoszenia namiotami i przybudówkami, a kiedy pogoda była zbyt zimna, by polować, chowali się w podziemnych ziemiankach.

Sposób życia ludności subarktycznej został zakłócony w XVII i XVIII wieku wraz z rozwojem handlu futrami. W tym czasie, w miejscu polowań i zbieractwa dla przetrwania, Indianie skupili się na dostarczaniu skór europejskim handlarzom. Doprowadziło to ostatecznie do wysiedlenia i eksterminacji wielu rdzennych społeczności regionu.

Północno-wschodnie grupy tubylcze

Obszar kultury północno-wschodniej rozciągał się od dzisiejszego wybrzeża Atlantyku Kanady po Karolinę Północną i w głąb lądu do doliny rzeki Mississippi i jest uznawany za jeden z pierwszych, który utrzymał stały kontakt z Europejczykami. Ludność na tym obszarze należy do dwóch głównych grup: mówiących po Irokezach, w tym Cayuga, Oneida, Erie, Onondaga, Seneca i Tuscarora, a większość z nich mieszkała wzdłuż rzek śródlądowych i jezior w ufortyfikowanych, stabilnych politycznie wioskach, a większa populacja lub Posługujący się językiem algonkińskim, wśród nich Pequot, Fox, Shawnee, Wampanoag, Delaware i Menominee, byli ludźmi, którzy mieszkali w małych rolniczych i rybackich wioskach wzdłuż oceanu. Na tych obszarach uprawiali rośliny takie jak kukurydza, fasola i warzywa.

Życie na północnym wschodzie było skomplikowane ze względu na fakt, że grupy Irokezów miały tendencję do bycia raczej brutalnymi i wojowniczymi, co prowadziło do band i wiosek poza sojuszniczymi konfederacjami, które nigdy nie były bezpieczne przed ich najazdami. Stało się to jeszcze bardziej skomplikowane i kiedy przybyli europejscy kolonizatorzy. Wojny kolonialne były powodem, dla którego rdzenni mieszkańcy regionu zostali zmuszeni do opowiedzenia się po jednej ze stron, stawiając grupy Irokezów przeciwko ich algońskim sąsiadom. W międzyczasie, gdy osada białych przesuwała się na zachód, ostatecznie wysiedliło to obie grupy rdzennej ludności z ich ziem.

Południowo-wschodnie grupy tubylcze

Obszar kultury południowo-wschodniej był wilgotnym, żyznym regionem rolniczym, który rozciągał się na północ od Zatoki Meksykańskiej i na południe od północnego wschodu. Wielu jej tubylców było zawodowymi rolnikami, którzy głównie uprawiali podstawowe rośliny, takie jak kukurydza, fasola, dynia, tytoń i słonecznik i mieszkali wokół maleńkich ceremonialnych i targowych wiosek uznawanych za przysiółki. Najpopularniejszymi rdzennymi ludami południowo-wschodnimi są Cherokee, Chickasaw, Choctaw, Creek i Seminole, czasami nazywane pięcioma cywilizowanymi plemionami, z których kilka mówiło wariantem języka muskogejskiego.

Obszar kultury południowo-wschodniej stracił wcześniej wielu swoich rdzennych mieszkańców z powodu chorób i wysiedlenia, zanim Stany Zjednoczone uzyskały niepodległość od Wielkiej Brytanii. W 1830 roku federalna ustawa o przesiedleniu Indian zobowiązała przeniesienie tego, co pozostało z Pięciu Cywilizowanych Plemion, aby biali osadnicy nigdy nie mieli swojej ziemi. W latach 1830-1838 urzędnicy federalni wypędzili prawie 100 000 Indian z południowych stanów.

Grupy Równin

Obszar kulturowy Plains rozciągał się na rozległy region prerii między rzeką Missisipi a Górami Skalistymi, od obecnej Kanady po Zatokę Meksykańską. Przed przybyciem europejskich kupców i odkrywców ludność tego obszaru była stosunkowo osiadłymi myśliwymi i rolnikami. Ich rodzimymi językami były Siouan, Algonquian, Caddoan, Uto-Aztecan i Athabaskan. Ludność tego obszaru stała się znacznie bardziej koczownicza po pierwszym kontakcie z cywilizacją europejską, szczególnie po XVIII wieku, kiedy hiszpańscy koloniści sprowadzili konie w ten region. Niektóre grupy używały koni do ścigania wielkich stad bawołów po prerii. Tym, co najbardziej interesowało tych myśliwych, było tipi w kształcie stożka, namiot ze skóry żubra, który był bardzo praktyczny, ponieważ można go było złożyć i nosić wszędzie. Indianie równin słyną również z bogato zdobionych czepków wojennych.

Rdzenni mieszkańcy zaczęli polegać na wielu szkodliwych rzeczach: towarach handlowych, takich jak noże i czajniki, broń i choroby, które biali kupcy i osadnicy przenosili na zachód przez region Równin. Pod koniec XIX wieku łowcy sportów białych prawie wytępili okoliczne stada bawołów, co spowodowało, że tubylcy z równin opuścili rezerwaty rządowe, ponieważ nie mieli możliwości zarabiania pieniędzy.

Południowo-zachodnie grupy tubylcze

Rdzenni mieszkańcy obszaru kultury południowo-zachodniej, którzy żyli w ogromnym regionie pustynnym na terenie dzisiejszego Arizony i Nowego Meksyku, rozwinęli dwa różne sposoby życia.

Niektórzy tubylcy, którzy żyli na tym obszarze, uprawiali zboża, takie jak kukurydza, fasola i kabaczek, i mieszkali w stałych osadach, uznawanych za pueblo. Inną populację zamieszkującą południowo-zachodnią, taką jak Navajo i Apacze, uważano za bardziej nomadów. Źródłem ich przetrwania było polowanie, zbieranie i najeżdżanie ich bardziej ugruntowanych sąsiadów w celu uzyskania ich plonów. Ci ludzie nieustannie się przeprowadzali, a ich domy były oczywiście znacznie mniej trwałe niż pueblo. Na przykład Navajo byli popularni ze względu na swoje kultowe okrągłe domy zwrócone na wschód, zwane hoganami, zbudowane z materiałów takich jak błoto i kora.

Wielu rdzennych mieszkańców tych ziem zostało już wytępionych, zanim terytoria południowo-zachodnie stały się częścią Stanów Zjednoczonych po wojnie meksykańskiej. Większość tubylców została zniewolona przez hiszpańskich kolonistów iw drugiej połowie XIX wieku.

Grupy Wielkiego Basenu

Obszar kulturowy Wielkiej Kotliny był uważany za nieurodzajne pustkowia pustyni, słonych równin i słonych jezior. Obszar ten obejmował dużą przestrzeń i rozciągał się przez Góry Skaliste na wschodzie, Sierra Nevadas na zachodzie, Płaskowyż Kolumbii na północy i Płaskowyż Kolorado na południu. Większa część populacji posługiwała się dialektami szosonejskimi lub uto-azteckimi, poszukiwała korzeni, nasion i orzechów oraz polowała na węże, jaszczurki i małe ssaki. Ta populacja była w ciągłym ruchu i dlatego żyli w kompaktowych, łatwych do zbudowania wiki-upach wykonanych z wierzbowych słupów lub sadzonek, liści i zarośli.

Po tym, jak ten naród zetknął się z cywilizacją europejską, niektóre grupy otrzymały konie i utworzyły jeździeckie zespoły myśliwskie i rajdowe. Wraz z odkryciem złota i srebra w regionie przez białych poszukiwaczy w połowie XIX wieku większość mieszkańców Wielkiej Kotliny straciła swoją ziemię, a często i życie.

Grupy rdzennych mieszkańców Kalifornii

Zanim wszedł w kontakt z cywilizacją europejską, umiarkowany, ciepły obszar kultury Kalifornii miał więcej ludzi niż jakikolwiek inny. W połowie XVI wieku jego populację szacowano na 300 tysięcy osób. Obszar ten był również bardzo zróżnicowany, ponieważ 100 różnych plemion i grup mówiło ponad 200 dialektami. Rzeczywistość, jak wskazują zapisy badań naukowych, krajobraz językowy Kalifornii był bardziej złożony niż europejski.

Poza tym, jak różnorodne było, rdzenni mieszkańcy Kalifornii mieli podobne życie. Ich źródłem egzystencji nie było rolnictwo, ale zamiast tego zgrupowali się w malutkie, rodzinne zespoły zbieracko-łowieckie znane jako plemiona. Ich relacje opierały się na ugruntowanych systemach handlu i wspólnych prawach, były powszechnie pokojowe.

W połowie XVI wieku Kalifornia została zinfiltrowana przez hiszpańskich odkrywców. W 1769 r. duchowny Junipero Serra zorganizował misję w San Diego, inaugurując głównie okrutny okres, w którym przymusowa praca, choroby i absorpcja niemal wytępiły rdzenną ludność tego obszaru kultury.

Grupy północno-zachodniego wybrzeża

Obszar kulturowy północno-zachodniego wybrzeża rozciągał się wzdłuż wybrzeża Pacyfiku od Kolumbii Brytyjskiej po szczyt północnej Kalifornii. Obszar ten miał łagodny klimat i obfitość zasobów naturalnych, ponieważ ocean i rzeki regionu zapewniały prawie wszystko, czego ludzie potrzebowali do przetrwania, takie jak łososie, wieloryby, wydry morskie, foki oraz różnego rodzaju ryby i skorupiaki. W przeciwieństwie do większości zbieraczy kultury, którzy walczyli o przetrwanie i byli zmuszeni ścigać stada zwierząt z jednego miejsca do drugiego, Indianie z północno-zachodniego Pacyfiku byli w stanie zbudować stałe wioski, w których żyły setki ludzi. Te wioski należały do ​​najbardziej wyrafinowanych niż jakiekolwiek poza Meksykiem i Ameryką Środkową. W tych wioskach status osoby był determinowany przez jego bliskość z wodzem wioski i wzmacniany liczbą rzeczy, które miał w swoim posiadaniu, takich jak koce, muszle i skóry, kajaki, a nawet niewolnicy. Takie towary były kluczowe w ceremonii wymyślnego wręczania prezentów, mającej na celu afirmację tych podziałów klasowych.

Niektóre z czołowych grup w regionie to Athapaskan Haida i Tlingit, Penutian Chinook, Tsimshian i Coos, Wakashan Kwakiutl i Nuu-chah-nulth (Nootka); i Salishan Coast Salish.

Rodzinny

Grupy rdzennych mieszkańców płaskowyżu

Obszar kultury Plateau został wykrochmalony na obszarze, który jest obecnie znany jako Idaho, Montana oraz wschodni Oregon i Waszyngton. Większa część populacji mieszkała w maleńkich, pozbawionych przemocy wioskach wzdłuż strumieni i brzegów rzek, których źródłem przetrwania było połów łososi i pstrągów, polowanie i zbieranie dzikich jagód, korzeni i orzechów. Na południowym płaskowyżu większość tubylców posługiwała się językami wywodzącymi się z Penutian. Większość ludzi z północy rzeki Columbia, większość (Skitswish (Coeur d'Alene), Salish (Flathead), Spokane i Columbia) mówiła dialektami Salishan.

W XVIII wieku nastąpił postęp w tym regionie, ponieważ inne grupy tubylcze sprowadzały konie na Płaskowyż. Mieszkańcy regionu szybko włączyli zwierzęta do swojej gospodarki, ponieważ pomogły w rozszerzeniu zasięgu polowań i zaczęli działać jako handlarze i emisariusze między północnym zachodem a równinami. W 1805 r. przez ten obszar przeszli odkrywcy Lewis i Clark, którzy przywieźli ze sobą wielu chorych białych osadników.

Wszystkie te wymienione grupy lub plemiona wywarły ogromny wpływ na kulturę tatuażu wtedy i dziś. W kolejnych artykułach omówimy różne aspekty obrazów tatuaży.

Do tego czasu bądź bezpieczny i zastanów się, zanim zaczniesz pisać?

Uwagi